De Wodong
Is een vuurorgel/gong/klarinet performance, geïnspireerd door de mythologie van het allereerste ontstaan der dingen. Het is een interactief muziekdrama, uitgevoerd op een vuurorgel (Guido Ancion), een stalen gong van ca 2,5 meter breed (Willem Fermont), en de verleidelijke muziek van klarinettiste Paulien Dieteren. Met name kinderen worden uitgenodigd om mee te spelen.
Wat er voorafging
In het begin ontstond licht en duisternis uit de chaos. Fa-õn, de oergod van het licht, heerste over de zon, het hellevuur, donder en bliksem. Fa-õn speelde met vuur als mensen met elkaar. Op een dag smeedde hij een bolbliksem en wierp hem vanuit de krochten van de aarde omhoog door een vulkaantrechter naar de hemel. Zijn vrouw Fa-na, de oergodin van de verbondenheid, keek bewonderend toe hoe de bolbliksem uit de vulkaan barstte en de kosmos in felle gloed zette. Goden weten hoe ze godinnen kunnen behagen. Maar oh! Wat gebeurde er? De vurige bolbliksem viel terug in de schoot van Moeder Aarde, die opzwol, en kliefde vervolgens Fa-õn in twee ongelijke stukken, die kronkelend neerstortten.
Het verhaal van de Wodong
Maar goden zijn onsterfelijk. Uit Fa-õn ontstond een tweelinggod. De kleine was de god van het vuur El-õn, de grote de god van de donder Mo-õn. Fa-na had het toneel met afgrijzen gadegeslagen en de demonen namen bezit van haar hoofd. Haar geliefde was in stukken gekliefd en ze wist niet wie van de twee nieuwe goden haar echtgenoot was. Met zachte stem donderde Mo-õn dat Fa-na zijn ega was en hem toebehoorde. Mo-õn trok haar naar zich toe. Maar toen ontstak zijn tweelingbroer El-õn in woede en eiste Fa-na op. Hij ontstak zijn vuurorgel en nagelde tegelijkertijd Mo-õn met één gebaar vast aan de grond. Vertwijfeld slingerde Fa-na van de een naar de ander en terug. Als ze Fa-õn naderde was ze in de ban van zijn vurig spel. Zodra ze echter Mo-õn naderde werd ze bekoord door zijn indrukwekkende gestalte. Hij stond daar, geworteld als een machtige eik. Woedend liet hij de lucht donderen vanwege de streek die zijn tweelingbroer hem had geleverd. Verscheurd door tegenstrijdige gevoelens zwalkte Fa-na heen en weer, weerloos in het spel der oerkrachten. Zo liet de tijd haar langzaam wegkwijnen tot ze slechts een schim was. Ze verliet ten slotte het ondermaanse en wat restte was de omfloerste echo van de vergankelijkheid, de oermoeder van de nimmer tanende twijfel. Ver weg, heel zacht. Ver weg, héél, héél zacht.
